اجرای سازه نگهبان نیلینگ

نیلینگ یا میخ‌کوبی خاک یکی از روش‌های پایدارسازی خاک است. این روش سازه نگهبان، از ریزش دیوارها در محل گودبرداری – که اغلب شیب‌دار هستند – جلوگیری می‌کند. نیلینگ اولین بار در دهه ۶۰ میلادی در استرالیا به کار گرفته شد و هدف از استفاده از آن، پایدارسازی گودبرداری یک تونل بود. پس از آن، کاربرد این روش، گسترش یافت. در طرح‌های عمرانی مختلف از جمله موارد زیر از این روش استفاده می‌شود:

• تثبیت ترانشه‌های در احداث راه‌آهن و بزرگراه‌ها
• تثبیت شیب‌های زمین در برابر رانش احتمالی
• پایدارسازی کوله‌های مجاور پل در زمین های ریزشی
• پایدارسازی گود برای ساختمان‌های بلند در مناطق شهری
• پایدار‌سازی گود ایستگاه‌های زیرزمینی مترو

روش اجرای نیلینگ

برای نیلینگ، ابتدا گودبرداری انجام می‌شود. گودبرداری از بالای خاک شروع می‌شود و متناسب با خاک، ۱ تا ۲ متر انجام می‌شود. خاک‌برداری باید در حدی باشد که موجب پایداری خاک تا ۱ یا ۲ روز شود.
بعد از خاک برداری، نوبت به حفر سوراخ‌هایی به صورت شیب‌دار یا افقی در خاک می‌شود. با استفاده از دستگاه مخصوص حفاری به نام دریل واگن، چاهک‌ها یا گمانه‌ها در دیوارها و سطوح شیب‌دار حفر می‌شوند. به طور معمول هر چاهک ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر قطر و ۵ تا ۱۰متر عمق دارد.
میلگردهای آجدار به عنوان میخ یا نیل، در اندازه‌های مشخص تهیه شده و درون هر یک از سوراخ‌ها قرار می‌گیرند. وظیفه این میلگردها حفاظت از خاک و ممانعت از ریزش و رانش خاک است.
پس از قرارگیری میلگردها در خاک، دوغاب برای انتقال تنش از زمین به میلگرد و جلوگیری از خوردگی میلگردها توسط خاک، در چاهک‌ها تزریق می‌شود. هر میلگرد مجهز به فاصله‌دهنده‌هایی است که ضخامت دوغاب در تمام میلگرد را به حداقل می‌رساند.
در نهایت شاتکریت بر روی شبکه مش فولادی انجام می‌شود. این فرآیند به منظور کاهش فرسایش سطحی خاک و ایجاد سطحی مناسب برای ساخت و ساز انجام می‌گیرد. بدین‌ترتیب راندمان عملکرد خاک بالا رفته و نیروها به‌درستی به المان‌های مسلح منتقل می‌شوند.

در ویدئو زیر می‌توانید مراحل اجرای نیلینگ را مشاهده کنید:

نیلینگ از روش‌های پایدارسازی است که با سرعت بالایی انجام می‌شود. در این روش تجهیزات نسبتا کمی مورد نیاز است و هزینه‌های ناشی از آن پایین است.
یکی از محدودیت‌ها در این روش، کافی نبودن عرض گودبرداری و نبود فضای کافی برای به قرارگیری تجهیزات است.
از این روش نمی‌توان در مناطق زیر استفاده کرد:

• خاک‌هایی که جریان آب زیاد است یا در کنار آن‌ها فاضلاب قرار دارد
• خاک‌های آلی
• خاک‌هایی که خوردگی را افزایش می‌دهند
• خاک‌هایی با سطح آب زیرزمینی بالا
• خاک‌های هوازده
• خاک‌های دارای سنگ‌های درشت
• خاک‌های خشک و با چسبندگی پایین
• خاک‌های بسیار نرم